Только я, ты и природа
21 ноября 2023 г. в 22:39
Было страшно ходить в такое время, как ночь, по кладбищу. Что не крест, то фантазия работала на всю катушку, дорисовывая картины. Казалось ещё чуть-чуть, и тебя смерть сзади пнет в свежевскопаную могилу. Паренёк был невероятно рад побегу от отца ужасно напуган, ведь забрёл сюда случайно. Ему показалось что кто-то сидит на скамейке и что-то бормочет под нос. С огромной осторожностью он подсел поодаль. Когда луна проклюнулась сквозь серые хмурые тучи, то его взору предстала статуя девушки, что подросток сначала не понял.
-Głupcze, dlaczego rozmawiasz z posągiem? (Дурак, почему ты разговариваешь со статуей?)
-WHAT?! I didn’t think that I was talking to a statue... Somehow it’s not clever (ЧТО?! Я не думал, что разговариваю со статуей... Как-то это не умно)
-Myślę, że się czymś martwisz. Czy usiądę?
-Sit down, it’s still uncomfortable to sit alone.
-Dlaczego jesteś tu sam? Czy ktoś obraził?
-My father again makes me think that I am a mediocrity who cannot do anything on his own. Why are you here alone? Are you visiting someone's grave?
-Tak, to jak patrzenie w wodę. Prawie cała moja rodzina jest tu pochowana. Zostałem tylko ja i kilku braci i sióstr.
-Are you an orphan? Sorry, I didn't think. We don't even know each other's names. I am USA, or officially the United States of America. What is your name, my listener?
-Rzeczpospolita Polska. Przyzwyczaiłem się już do słuchania czyichś przemówień. Lubię posłuchać czegoś od znajomego.
-Then... Friends
-Przyjaciele