Оригинал
***
31 чэрвеня 1941 г. Сёння нашу вёску захапілі нямецкія акупанты. Усіх, хто супраціўляўся, расстрэльвалі, а мне стала страшна за сваю сям’ю і я загадаў ім не буяніць. Я маліў немцаў пашкадаваць нас і яны прапанавалі нам ўстаць на іх бок, а мне ваяваць за іх. Я пагадзіўся.***
19 ліпеня 1941 г. Я думаў, што мне будуць даваць працу па ўборцы і прыслугоўваць іншым, але мяне адправілі на поле бою і прымусілі ваяваць супраць сваіх. Аказалася, што я быў не адзін такі, які пайшоў на бок акупантаў. Калі я забіваў сваіх і іншых людзей, мне станавілася вельмі моташна ад сябе. Я так жалю варты. Кожную ноч мне сніліся кашмары. Я прачынаўся сярод ночы ў халодным поце. А сёння нас пасадзілі ў цягнік. Зараз глыбокая ноч. Цішыня. Нам нічога не сказалі. Я і ўсе астатнія не ведаем куды нас вязуць.***
26 ліпеня 1941 г. Прайшло пару дзён. Аказалася, што нас прывезлі ў гета. Тут нам даводзіцца забіваць яўрэяў самымі рознымі жорсткімі спосабамі. За гэтыя пару дзён мы забілі каля двухсот чалавек, сярод якіх былі мужчыны і жанчыны, старыя і дзеці. Я доўга рыдаў перад тым, як забіваць першага дзіцяці. Гэта занадта цяжка для мяне, але мне давялося… Я ніколі не прывыкну да сваёй новай працы.***
1 студзеня 1942 г. Свята ніякага не адчуваецца. Мне страшна, холадна і мяне ахоплівае голад. Я моцна схуднеў за гэтыя паўтара года ў гета. Я ўжо не памятаю колькі людзей мы забілі, але іх было вельмі шмат… Не хачу успамінаць. Кашмары з кожным днём становяцца ўсё горш. Я не магу спаць. Саратнікі казалі, што я неяк нават крычаў па начах. Мне сняцца дзеці, якія глядзяць на мяне з жахам ў вачах, дрыжаць і моляць пашкадаваць іх, а я без пачуццяў гляджу на іх і нават не тузануўшыся забіваю іх. Я вельмі баюся, што калі-небудзь так і адбудзецца. Я не хачу станавіцца бязвольны забойцам, якому пляваць на ўсё… Мы ўсё тут сходзім з розуму. На мінулым тыдні адзін з нас стрэліў сабе у галаву. Не вытрымаў…***
19 кастрычніка 1943 г. Некалькі месяцаў назад прыйшла да нас прыгожая дзяўчына. Яна была вельмі харошая. Пасля знаёмства з ёй, я вельмі добра стаў спаць — я расказваў ёй ўсё свае думкі і пачуцці, а яна мне — сваі. Кашмары менш мяне трывожылі. Я стаў разумець, што я не вінават, гэта ўсё вайна. Але зараз мяне зноў сталі трывожыць кашмары, якія сталі яшчэ страшней, бо пару дзён назад ту дзяўчынку забілі за дапамогу палонным…***
14 студзеня 1944 г. Мне вельмі дрэнна. Я паміраю…Перевод
***
31 июня 1941 г. Сегодня нашу деревню захватили немецкие оккупанты. Всех, кто сопротивлялся, расстреливали, а мне стало страшно за свою семью и я приказал им не буйствовать. Я умолял немцев пожалеть нас и они предложили нам встать на их сторону, а мне воевать за них. Я согласился.***
19 июля 1941 г. Я думал, что мне будут давать работу по уборке и прислуживанию другим, но меня отправили на поле боя и заставили воевать против своих. Оказалось, что я был не один такой, который пошел на сторону оккупантов. Когда я убивал своих и других людей, мне становилось очень тошно от себя. Я так жалок. Каждую ночь мне снились кошмары. Я просыпался среди ночи в холодном поту. А сегодня нас посадили в поезд. Сейчас глубокая ночь. Тишина. Нам ничего не сказали. Я и все остальные не знаем куда нас везут.***
26 июля 1941 г. Прошло пару дней. Оказалось, что нас привезли в гетто. Здесь нам приходится убивать евреев самыми разными жестокими способами. За эти пару дней мы убили около двухсот человек, среди которых были мужчины и женщины, старики и дети. Я долго рыдал перед тем, как убивать первого ребенка. Это слишком трудно для меня, но мне пришлось... Я никогда не привыкну к своей новой работе.***
1 января 1942 г. Никого праздника не ощущается. Мне страшно, холодно и меня охватывает голод. Я сильно похудел за эти полтора года в гетто. Я уже не помню сколько людей мы убили, но их было очень много... Не хочу вспоминать. Кошмары с каждым днем становятся все хуже. Я не могу спать. Саратники говорили, что я как-то даже кричал по ночам. Мне снятся дети, которые смотрят на меня с ужасом в глазах, дрожат и умоляют пожалеть их, а я без чувств смотрю на них и даже не дергаясь убиваю их. Я очень боюсь, что когда-нибудь так и произойдет. Я не хочу становиться безвольным убийцей, которому плевать на все… Мы все здесь сходим с ума. На прошлой неделе один из нас выстрелил себе в голову. Не выдержал…***
19 октября 1943 г. Несколько месяцев назад пришла к нам красивая девушка. Она была очень хорошая. После знакомства с ней, я очень хорошо стал спать - я рассказывал ей все свои мысли и чувства, а она мне — свои. Кошмары меньше меня тревожили. Я стал понимать, что я не виноват, это все война. Но сейчас меня снова стали тревожить кошмары, которые стали еще страшнее, ведь пару дней назад ту девочку убили за помощь пленным…***
14 января 1944 г. Мне очень плохо. Я умираю…